"Weghalen van ongewenste energetische verbindingen opent weg naar genezing"

Op het "CFS Medical Symposium" werd een taboe onderwerp opengehaald.
Bij afloop van de lezing bleek uit de enthousiaste reacties van de aanwezigen heel veel herkenning en interesse naar meer.
Dr. Jo Van Eeckhout: "De essentiële vraag bij CVS is waarom de levensenergie verdwijnt, waar ze naar toe gaat en waarom ze niet meer vanzelf heroplaadt….en wat de belangrijkste maatregelen zijn, nodig om dit te doen keren.Wanneer we het essentiële inzicht niet hebben is alles wat we doen vruchteloos. We hoeven niet veel te doen, maar wel het juiste, in de juiste volgorde en dan is voor elke CVS-patiënt snelle voelbare genezing absoluut zeker mogelijk."
Dr. Van Eeckhout verdiept zich ruim 20 jaar zich in de relatie tussen de zichtbare en de niet zichbare wereld. Hij bemerkte een onherroepelijk verband tussen ziekte en aanwezigheid van overledenen. Hij citeert: "Opmerkelijk voor CVS is dat hier de aanwezigheid van overledenen bijna altijd bepalend is en dat er geen enkele vooruitgang wordt geboekt tenzij daarin verandering wordt gebracht. Het meest opmerkelijke is dat de meeste patiënten dit min of meer bewust weten en praktisch nooit verwonderd zijn als het hen wordt uitgelegd. Wel zijn ze verwonderd als na 10 of 15 jaar diepe miserie hun moeheid, hun pijn hun miserabel voelen op 1 of 2 uur tijd zomaar uit hun wezen wegstroomt en ze hun eigen levenskracht en levensvreugde terug kunnen voelen."
Hij legt uit dat wanneer mensen in het Oosten sterven zij door hun spirituele beleving, hun geloof in reïncarnatie, hun vrijheid van angst voor de dood, meestal snel kunnen loskomen van hun vroegere levenssituatie en hun correcte plaats aan de andere kant gemakkelijk kunnen vinden, als in een oceaan van licht. Hij gaat verder: "In het Westen daarentegen zijn mensen onwetend over de dood. Erger nog, ze hebben grote angst voor het sterven. Zij zijn vaak erg gehecht aan hun geld, hun zaak hun macht of hun familie. Bij het sterven weten zij vaak niet waarheen en kunnen zich als het ware blijven vastklampen aan een familielid of een ander mens, waar ze op dat ogenblik toegang toe vinden. De overledene schuift zich als het ware in het wezen van de nog levende mens tot in de cellen, tot in de atomen, tot zelfs in de genetische structuur, tot in het onderbewuste om toch maar enige verlichting te kunnen vinden. Maar vanaf dat ogenblik voelt de levende mens zich niet meer goed en begrijpt hij zichzelf niet meer, kan hij zijn slaap niet meer vinden, is er altijd innerlijke onrust spanning en voelt hij zich steeds vaker moe, 'dood'moe, te moe 'om te sterven'…waarmee hij zijn eigen diagnose zelfs haarfijn aangeeft. Konden we maar luisteren… "